Διαβάζοντας το βιβλίο “ΤΟ ΣΩΜΑ ΔΕ ΨΕΥΔΕΤΑΙ ΠΟΤΕ”

ALICE MILLER

Εκδόσεις ΡΟΕΣ (ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ - ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗ) 2009

Μου πήρε αρκετό καιρό να το τελειώσω. Το άφηνα για μέρες, καθώς πολλές φορές μου προκαλούσε θλίψη. Οι αλήθειες που ξεδιπλώνονται έκαναν την καρδιά μου να σφίγγεται, να κλαίει και τελικά να απελευθερώνει ένα από τα βάρη της. Ένα βιβλίο με μεγάλες συγκινήσεις. Τουλάχιστον από το προσωπικό μου ταξίδι μαζί του. Πιστεύω όσο βαθύτερα μέσα σου θέλεις να σκαλίσεις τόσο περισσότερο από το χρόνο σου απαιτεί.

Το βιβλίο επιβεβαιώνει αυτό που μόνη μου άρχισα να καταλαβαίνω τον τελευταίο καιρό. Μόνο που αυτή τη φορά, καθησυχάζομαι γιατί δε φταίω εγώ αλλά κάποιος άλλος. Για πρώτη φορά όλο αυτό το βάρος νιώθω να ξεφορτώνεται από πάνω μου. Παραμένει μόνο η ευθύνη των επιλογών μου από εδώ και πέρα. Όταν μαθαίνεις την αλήθεια, οι δικαιολογίες λιγοστεύουν.

Ναι η αγάπη που μου έμαθαν έχει ανταλλάγματα, είναι μια αγάπη σκάρτη. Μπορεί να μη με χτυπούσαν , να μην αδιαφορούσαν μα τη ψυχή μου τιμωρούσαν. Με γέμιζαν τύψεις και ενοχές από όταν ήμουν μικρό παιδί. Μου έδιναν τα πάντα από υλικά και ευκαιρίες εκτός από την ελευθερία να είμαι ο εαυτός μου. Όταν πια μεγάλωσα πάλι δεν ήμουν αρκετή, με κατηγορούσαν ότι η αυτοπεποίθηση μου λείπει. Και τι έκαναν λοιπόν για αυτό; Πάλι δεν έγινε αποδεκτό αυτό που είμαι, πάλι βρέθηκα να διψάω για αγάπη, όπως όταν ήμουν παιδί. Αγάπη αληθινή, από αυτή που δε ζητάει τίποτα πίσω, που απλά με δέχεται όπως είμαι.

Με βαφτίσατε κακομαθημένη, πεισματάρα, ασταθή και άριστη μαθήτρια σε μια ζωή που δεν υπάρχουν βαθμοί, για το καλό μου. Για να γίνω καλύτερη. Καλύτερη από τι; Τώρα καταλαβαίνω ευτυχώς ότι αγάπη δεν είναι αυτή.

Ξέφυγα λίγο, φαίνεται ότι μέσα μου βράζει ένας θυμός. Θυμός που από τις τρεις αδερφές εγώ τουλάχιστον έχω εκφράσει μερικές φορές, αν και μετά με έπνιξαν οι ενοχές. Οι άλλες μου αδερφές, πιο “ηθικές”, πιο εκπαιδευμένες δεν γύρισαν να κατηγορήσουν το κεφάλι ποτέ. Κι όλα αυτά που νιώθουν ή δε νιώθουν δεν τα ξέρω, βλέπω όμως ότι κάτι τους βασανίζει. Ας είμαι λάθος, θα μιλήσω για μένα. Όταν εγω κατηγορούσα τους γονείς μας, εκείνες είχαν πολλούς καλούς λόγους να μου υπενθυμίσουν την ευγνωμοσύνη και τη συγχώρεση που τους οφείλουμε. 

Αν σου φαίνονται σκληρά όλα αυτά, όπως λέει και το βιβλίο είναι γιατί κοιτάς ακόμα επιφανειακά. Στην πραγματικότητα όμως ξέρεις την αλήθεια. Η αλήθεια είναι μέσα μας. Τα βράδια που κλαίμε, τις μέρες που δεν την παλεύουμε, τις ώρες που πνίγουμε στο φαγητό, στα νεύρα που ξεσπάμε στους δικούς μας ανθρώπους.

Ο θυμός δε φεύγει μέχρι να αναγνωρίσουμε γιατί υπάρχει. Ο θυμός είναι εδώ και θα εμφανίζεται με κάθε τρόπο είτε κρυμμένος, είτε φανερός. 

Το βιβλίο καταθέτει πολλά παραδείγματα. Στην αρχή ανθρώπων που δε ξέφυγαν ποτέ, αρρώστησαν και πέθαναν χωρίς να βρουν το θάρρος να κατηγορούσαν τους γονείς τους. Ήταν αδιανόητο για αυτούς να αποδεχτούν ότι οι γονείς που τους έφεραν σε τούτο τον κόσμο ευθύνονται για την καταστροφή τους. Ήταν επίσης απαράδεκτο να δημοσιεύσουν κάτι τέτοιο καθώς όλη η κοινωνία θα τους απέρριπτε.

Όταν άρχισα να ανακαλύπτω τον εαυτό μου κατάλαβα ότι τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Είναι αλλιώς να στο λένε αλλιώς να το νιώθεις στο πετσί σου. 

Το βιβλίο μιλάει για τη δήθεν ηθική που έχουμε δημιουργήσει εμείς οι άνθρωποι. Πιο συγκεκριμένα για την τέταρτη εντολή. Την εντολή που καταδικάζει όλα τα παιδιά να είναι ευγνώμων για τους γονείς τους παρά την κακοποίηση που υπέστησαν. Ακόμα και σαν ενήλικες που αρχίζουν και καταλαβαίνουν τα σφάλματα των γονέων τους υποχρεώνονται να τους συγχωρούν και να ανέχονται τη δήθεν αγάπη τους. 

Η ψυχαναλύτρια, η οποία όπως καταλαβαίνετε για πολλούς λόγους έχει παρεξηγηθεί, παρατήρησε ότι δεν είμαστε υποχρεωμένοι να θέλουμε να έχουμε σχέση με ανθρώπους που “πουλάν” αγάπη, και ας γίνεται εν αγνοία τους λόγω δικών τους τραυμάτων. Για εκείνη κακοποίηση δεν είναι μόνο η σωματική, μα κυρίως η αυτή της ψυχής. Κακοποίηση που πολλές φορές είναι καλά κρυμμένη, ντυμένη με μεταξωτά και δύσκολα γίνεται αντιληπτή από εμάς και τον περίγυρο μας. Θα έλεγα ότι ίσως είναι το πιο ύπουλο είδος καθώς το διανοητικό μας βρίσκει πολλούς λόγους να τη δικαιολογήσει, όμως πάντα το σώμα μας και η καρδιά μας θα γνωρίζει και θα προσπαθεί να μας μιλήσει. Ας το ακούσουμε!

Η ψυχαναλύτρια σε αυτό το βιβλίο αναφέρεται και στους εθισμούς. Οι ουσίες, είτε παράνομες είτε νόμιμες, δε λύνουν το πρόβλημα μόνο προσωρινά του φοράνε ένα ωραία χιτώνα, σαν αυτό του Harry Potter που τον έκανε αόρατο. 

Μια ακόρεστη δίψα θα μας ακολουθεί και ποτέ τίποτα δε θα μας ικανοποιεί. 

Για τους γονείς μου που θα το διαβάζουν αυτό έχω να πω ότι ο πατέρας μου κάνει βήματα για να διορθωθεί. Μας σέβεται περισσότερο από ότι πριν. Ίσως επειδή πέρασε πολλά με την υγεία του, βλέπει πιο καθαρά. Επίσης δεν κρύβει το μίσος του για το μέρος που μεγάλωσε και τελευταία κατάλαβε και ποια είναι η μάνα του, δεν τη δικαιολογεί πια. 

Αυτό που ξέρω είναι ότι πριν διαβάσω το βιβλίο είχα τύψεις επειδή δεν τους άντεχα και δεν τους ήθελα κοντά μου, τώρα τους λέω την αλήθεια μου. Ένιωθα ότι αν δεχτώ τη βοήθεια τους είμαι υποχρεωμένη να τους δώσω για αντάλλαγμα την ελευθερία μου. Να γίνω το παιδί που θέλουν. Γεγονός που είναι μια καλή δικαιολογία για να μη κυνηγήσει κάποιος τα όνειρα του. Εύκολη λύση…

Εύχομαι να καταφέρω να δείξω στο παιδί μου την αληθινή αγάπη, να θυμάμαι πάντα να το αποδέχομαι όπως είναι! Κι αν δεν τα καταφέρω να έχει το θάρρος να μείνει μακριά μου ώστε η ζωή να του στείλει ανθρώπους που θα το διδάξουν με το παράδειγμα και τη στάση τους. Όπως με δίδαξαν και εμένα, ο καθένας με τον τρόπο του, άγνωστοι/ γνωστοί που γκρέμισαν τοίχους και φώτισαν την καρδιά μου. 

(Κώστας, Ιφιλένεια, Λίνα, Lasha, Keylan, Lisa & David, Ιωάννα, Νίκος, Γιώργος, Παντελής, Δήμητρα, Ανώνυμοι)