Εσύ που νιώθεις μεγαλύτερη ασφάλεια μέσα ή έξω; Στη ρουτίνα ή στο άγνωστο; Τι είναι η ασφάλεια τελικά;
Τέλη Ιουνίου στην Αθήνα, λίγο πριν μπω στο μήνα μου. Το σκέφτηκα, το ξανασκέφτηκα, ένιωθα τους τοίχους να με πλακώνουν και να με γεμίζουν ανασφάλειες. Έκανα εξετάσεις, τελείωσα τις εργασίες μου στο laptop και ναι ήρθε η ώρα!
Η μεγάλη μέρα έφτασε, είχα ετοιμάσει τα περισσότερα πράγματα, έμειναν λίγα τελευταία ψώνια και να παραλάβω τη σκηνή μου και την αιώρα μου από τα κτελ. Επιτέλους! διακοπές. Λόγω εγκυμοσύνης είχα επιλέξει να μην οδηγώ πολύ για αυτό και δεν είχα κάνει αρκετά μπάνια φέτος. Όσο να ναι η οδήγηση στην Αθήνα ανεβάζει τα επίπεδα κορτιζόλης στα ύψη. Έχω τρελή αδυναμία στη θάλασσα όποτε περίμενα πως και πως αυτή την απόδραση.
Είχα μια ανυπομονησία ευχάριστη και μια σπιρτάδα.
Μου αρέσει να οδηγώ και να ανακαλύπτω.. Να εξερευνώ.. Μου αρέσει στο αμάξι να είμαι μόνη και να μη με νοιάζει πως θα φερθώ, να μη σκέφτομαι ότι κάτι πρέπει να πω, να τραγουδώ!
Μετά από αρκετή ώρα απολαυστικής οδήγησης με διαλείμματα για φωτογραφίες έφτασα στη διασταύρωση για να κατηφορίσω στο νέο μου σπίτι. Χωματόδρομος με αρκετές πινακίδες που απαγορεύουν την κατάβαση για ΙΧ. Σταματώ, σκέφτομαι… Δεν έχω να χάσω κάτι. Θα προχωρήσω, αν δω τα σκούρα θα σταματήσω, στη χειρότερη έχω οδική βοήθεια.. Τελικά, όντως ο δρόμος ήταν βατός αν και αρκετά κατηφορικός.
Στην αρχή είχα μία ανησυχία, μια υπερ φλυαρία του μυαλού που ξεβολεύτηκε από τα συνηθισμένα. Βρήκα ένα ωραίο μέρος κοντά στη θάλασσα, κάπου στα τελευταία πεύκα του δάσους. “Ναι εδώ θα βάλω την αιώρα μου” σκέφτηκα.
Περπάτησα, λίγο πιο ψηλά, ανάμεσα σε δύο δέντρα κάποιοι είχαν στρώσει το έδαφος, είχαν καθαρίσει τις πέτρες και είχαν αφήσει ένα τραπέζι. Έτσι να υπάρχει. Γεμάτη ευγνωμοσύνη για εκείνους τους άγνωστους αποφάσισα ότι εκείνο το σημείο είναι κατάλληλο για την άσκηση μου. Μακριά από τη “φασαρία” της ακτής, λίγο κρυμμένη από τα μάτια των περαστικών (όχι ότι ήταν και πολλοί, μία Τρίτη, καθημερινή), μα με υπέροχη θέα!
Συνειδητοποίησα, λοιπόν, ότι αφού δεν έχει κόσμο θα μπορούσα να πιάσω και τα δύο μέρη. Γιατί να περιοριστώ; Το ένα ψηλά για κουζίνα, και ησυχαστήριο καθώς δεν ήταν τόσο κοντά στο δάσος και το άλλο χαμηλά για σαλόνι.
Την επόμενη μέρα ξύπνησα και ήδη ένιωθα ακόμα πιο ασφαλής, ένιωθα σπίτι!! Έξω από τους τέσσερις τοίχους σαν να σπάσανε πολλά από τα φράγματα μου. Τους περιορισμούς που έχουν επιβληθεί από έξω ή από μέσα. Έτσι αγουροξυπνημένη πήγα προς τη θάλασσα και βούτηξα, να ξεπλυθούν οι άσκοποι λογισμοί και να ενεργοποιηθεί το κορμί.
Στο πιο ωραίο μέρος, με την πιο ωραία παρέα, την ησυχία…
Οι μέρες κύλησαν απλά ομαλά, με στιγμές χαλάρωσης στη μαγική μου αιώρα , με στιμγές περιπέτειας, με αληθινή έμπνευση, με καινούργιες γνωριμίες και με τυχαίες συναντήσεις. Υπάρχει χώρος για όλα τα απαραίτητα, ακόμα και για τα μη ωφέλιμα. Μόνο που εκεί στην εξοχή τα μη ωφέλιμα συρρικνώνονται και δίνουν τη θέση τους στη ζωή. Σε αυτό το μικρό εξερευνητή, που δε ξέρει, μα διψάει να μάθει. Σε αυτό το μικρό γατί που παίζει με ότι βρει. Στο χαμένο ποιητή που ξαναβλέπει για λίγο το φως. Στην ελευθερία.
Μόνη στο άγνωστο νιώθω ασφαλής.
Μόνο στην αγκαλιά της νιώθω ελεύθερη.
Μα το μυαλό διστάζει πολλές φορές να κάνει την αρχή.
Λογικό.
Του αρέσει τόσο να μιλάει και τον έλεγχο να ‘χει
Εκεί έβγαλα και το πρώτο μου γάλα! Ακόμα θυμάμαι το αίσθημα χαράς όταν ένιωσα μια σταγόνα να πέφτει στην κοιλιά μου και συνειδητοποίησα ότι βγήκε από το στήθος μου. Πόση μαγεία στο σώμα μας; Πόση μαγεία στη Φύση;
