Το ήξερες ότι για να επιβιώσει η φωτιά έχει ανάγκη να μοιράζεται.
Τι κι αν άρπαξε το ξύλο που είναι στο τζάκι, αν δεν του βάλεις άλλο ένα θα σβήσει.
Ναι, αν το φυσήξεις θα πάρει, μα θα ξανασβήσει.
Όσες φορές και να φυσήξεις θα πάρει, ειδικά αν είναι ένα τεράστιο κούτσουρο. Θα δυναμώσουν τα πνευμόνια σου μα η φωτιά δεν κρατάει πολύ. Ανάβει μια φλογίτσα και σαν δε βρίσκει ανταπόκριση σβήνει.
Περιμένει υπομονετικά κάτι να της δώσει κίνητρο να υψωθεί ξανά στον ουρανό. Θα κρατήσει η ζεστασιά του, μα η φλόγα θα σβήσει. Αν τυχόν δε μοιραστεί εγκαίρως θα γίνει στάχτη.
Πόση δύναμη, πόση ζωντάνια παίρνουμε όταν έχουμε κάτι ωραίο να μοιραστούμε. Μια γνώση, μια δημιουργία, ένα νόστιμο φαγητό,… την αγάπη μας.
Μα ναι, πρώτα πρέπει να ανάψουμε τη φωτιά μας. Πρώτα πρέπει να ζεσταθούμε, να καούμε, να καβουρνιάσουμε και μετά να δώσουμε ζωή. Είναι η φωτιά ζωή; θα με ρωτήσεις τώρα.
Η φωτιά θα έλεγε κανείς ότι είναι θάνατος φαντασμαγορικός, είναι αλλαγή, είναι δύναμη, είναι όμως ζωή; Μπορεί να δώσει ζωή, μπορεί να σώσει ζωές, μπορεί να κάνει τη ζωή μας πιο όμορφη, πιο υποφερτή, πιο ζεστή, μα όχι, δε μπορώ να πω ότι είναι ζωή. Κάτι σα να λείπει, σε ένα κόσμο που το νερό υπερτερεί, η φωτιά είναι δύναμη και αλλαγή, μα όχι ζωή. Ένα προνόμιο της φύσης για να αλλάζει μορφές. Είναι προνόμιο του ανθρώπου να μπορεί να την ελέγξει, να τη δημιουργήσει και να την εξοντώσει° και τα τρία εξίσου σημαντικά!
Δε θα αφήσω το τζάκι να καίει για πάντα, όσο κι αν μου αρέσει. Θα το σβήσω για να καθαρίσω τις στάχτες, θα το σβήσω, όταν δε θα το χρειάζομαι.
Έτσι δε μπορώ να αφήσω τη φωτιά μου συνεχώς να με καίει, να με κινεί και να σε παρακινεί. Θέλει, που και που, να σβήνω το φως για να με καθαρίσω. Δε μπορώ με τη φωτιά μου να κάψω όλο το σπίτι, μα ούτε να την κρατάω χωρίς οξυγόνο, χωρίς ανάσα, γιατί όντως μετά μπορεί να μας κάψει όλους.
Σίγουρα όμως, αν δε μοιραστεί θα γίνει στάχτη. Κι αν μοιραστεί, θα φουντώσει, θα γίνει δυνατή και μπορεί να αλλάξει ολόκληρα δάση. Αν μου ξεφύγει, θα πάρει ζωές στο πέρασμά της. Αν μου σβήσει, θα δυσκολευτώ πολύ να την ανάψω ξανά.
Μα έτσι πάει μέχρι τώρα η ζωή μας. Γιατί απογοητεύεσαι αν σβήσει η φωτιά; Είναι κι αυτό κομμάτι του παζλ. Είναι η στιγμή να καθαρίσουμε τις στάχτες για να ανάψουμε ξανά τη φωτιά, πιο δυνατή, ξανά από την αρχή. Κάθε φορά μαθαίνουμε, έτσι κι αλλιώς, ένα καινούριο κόλπο για να την ανάψουμε πιο εύκολα, ίσως με λιγότερα υλικά αυτή τη φορά.
Αχ! Μακάρι να μην απογοητευόμουν, να μη ξεχνούσα τα μυστικά, να μη βιαζόμουν.. Όταν βιάζομαι πάντα σπαταλώ περισσότερο χρόνο, υλικά και κόπο για να ανάψω τη δική μου φωτιά. Μετά που δύναμη να τη μοιραστώ. Την κρατάω για μένα, μέχρι που γίνεται στάχτη ξανά.
“Είναι προνόμιο του ανθρώπου να μπορεί να την ελέγξει, να τη δημιουργήσει και να την εξοντώσει° και τα τρία εξίσου σημαντικά!” Μεγάλη δύναμη έχουμε στα χέρια μας, μα πρέπει να το καταλάβουμε και να χρησιμοποιήσουμε όλα τα μέρη της με τον ίδιο σεβασμό. Δε μπορούμε συνεχώς να καιγόμαστε, να αλλάζουμε, να μοιράζουμε. Εκεί στο σκοτάδι και στο κρύο θέλει να παραμείνουμε ψύχραιμοι και να μη βιαστούμε, να καθαρίσουμε με μεράκι τη στάχτη μας, να αναλογιστούμε αν χρειαζόμαστε άλλη φωτιά τώρα ή αν θέλουμε να μείνουμε λίγο στο κρύο (να σφίξει και το δέρμα, που λένε οι ειδικοί) και μόνο όταν το αποφασίσουμε, να μαζέψουμε ήρεμα τα απαραίτητα υλικά για την επόμενη φωτιά μας.
Όχι, όχι η φωτιά δε μπορεί να είναι ζωή, μπορεί να μας μάθει πολλά για αυτή μα όχι δεν είναι ζωή. Η ζωή είναι εδώ!, ακόμα και όταν η φωτιά λείπει, έτσι δεν είναι;
