Μόνη κι ας έχει τόση φασαρία
Τα μικρά μου μυστικά φυλάν τον κόσμο μου
όχι, όχι απ΄ τους άλλους
μα από μένα
Μην απογοητευτώ αν δεν καταλάβουν
Όσες φορές πήγα να πω
ο κόσμος μου χάθηκε,
κρύφτηκε, θάφτηκε
Για να φανερώνεται σ΄ όλους δεν έχει φτιαχτεί
Για αυτό είμαι εδώ, πόρτα
Τι κι αν δεν το ‘κανα χθες
Το κάνω σήμερα
Ωραίο να προχωράς,
ωραίο κάπου κάπου να κολλάς,
να νιώθεις, να λησμονάς
με άλλον αέρα να ξαναξεκινάς
Μάτια κλειστά, ανοιχτά φτερά
Εικόνες κλεμμένες
στην αρχή, εμπνευσμένες
μα τίποτα σαν τις δικές σου
Η ανάγκη μπορεί να σου δώσε πνοή
Τι σε κρατάει όμως στη ροή;
Μήπως αυτό που αποφεύγεις να δεις
ή αυτό που αποφεύγεις να πεις;
Πόση μαγεία σε μια στάλα ζωή;
