Απέραντο το διάστημα, απέραντο και το μυαλό μας. Κάθε εγκέφαλος για μένα είναι ένα ακόμα σύμπαν με εκατομμύρια γαλαξίες, ηλιακά συστήματα, ήλιους φεγγάρια, μαύρες τρύπες και αστέρια.
Μα γιατί σκοτωνόμαστε περισσότερες φορές από όσες είμαστε παρών;
Είναι ωραία τα παραμύθια, οι ρόλοι. Όλοι παίζουμε ένα ρόλο, αυτό που διαλέξαμε, αυτό που διάλεξαν. Χαμένοι μέσα σε αυτό μπορεί να κάνουμε σπουδαία πράγματα, μα και απέξω, βλέπωντας το έχει άλλη χάρη. Στα σχεδόν 30 μου καταλαβαίνω ότι για τη φύση όλα είναι ωραία γιατί όλα είναι παιδιά της. Ακόμα και ο πόλεμος;
Η ανάγκη δε μας αφήνει χώρο να πέφτουμε.
Ποια είναι η δική μου ανάγκη; Όχι δεν πιστεύω στο σκοπό, σε αυτό που φύτεψα για να ικανοποιήσω ένα φόβο. Πιστεύω σε αυτό που συμβαίνει εδώ και τώρα. Σε αυτή την αναπνοή, σε αυτήν τη ψιχάλα, σε αυτή την αλήθεια. Μα το μυαλό χρειάζεται οδηγίες, προγραμματισμό. Όπως όλες αυτές οι εφαρμογές που χρησιμοποιούμε, όπως τα αξιοθαύμαστα ρομπότ μας.
Μα δεν είμαστε ρομπότ. Για κάποιο λόγο η φύση μας έδωσε όλα αυτά τα χαρακτηριστικά. Για κάποιο λόγο. Έναν ΙΚΕΑ γαλαξία χωρίς οδηγίες χρήσεις ή μάλλον καλύτερα με οδηγίες χρήσεις σε παιχνίδι χαμένου θησαυρού όπου μόνοι μας ψάχνουμε και λύνουμε γρίφους, χανόμαστε και επιστρέφουμε.
Εδώ όλα έχουν τα αντίθετα τους και όλα είναι απαραίτητα για να γυρνάει η ΓΗ. Για να υπάρχει κίνηση στο ιστιοπλοϊκό είναι απαραίτητη η χαμηλή πίεση του αέρα μπροστά στο πανί και η αντίσταση κάτω από το νερό. Αυτή είναι η πίστα που παίζουμε. Μήπως το να ονειρευόμαστε ένα γαλήνιο κόσμο όπου όλοι θα απολαμβάνουμε την ευημερία δε βοηθάει να ανακαλύψουμε πως να χρησιμοποιήσουμε τη χαμηλή πίεση και την αντίσταση προς όφελος μας;
Έχω ζήσει μεγάλο μέρος της ζωής μου κοιτώντας από την άλλη.
Παίρνω το χώρο μου, όσο χρειάζομαι και όσο μπορώ να έχω και χορεύω. Κουράστηκα να μικραίνω για να ταιριάξω σε ένα ψέμα που μόνη μου έφτιαξα. Δε μπορεί να φταίει ο δίπλα, δε μπορεί να φταίει ένα 2% που εγώ δε βλέπω. Σε σέβομαι μα εμένα εμπιστεύομαι για το πως εγώ θα ζήσω, και ποια “λάθη” θα κάνω. Αυτός ο γαλαξίας είναι δικός μου και μόνο εγώ έχω πλήρη έλεγχο, σα τη σελίδα μου στο Instagram.
Έτσι θέλω να σε κοιτάω και σένα. Σαν ένα άλλο σύμπαν που δεν έχω ιδέα πως λειτουργεί και το σέβομαι, του δίνω χώρο να υπάρχει με το δικό του μοναδικό τρόπο. Το μυαλό μου προσπαθεί να το ντύσει με τα ρούχα μου, με τα ρούχα του εμπορίου πολλές φορές, μα εκείνη τη στιγμή θυμάμαι° πως δε σου πάνε.
Από τους δικούς μας έχουμε περισσότερες “απαιτήσεις” γιατί θέλουμε να τους φροντίσουμε, μα δεν τους παν τα ρούχα μας. Πόσο δύσκολο να το κατανοήσουμε;
Τόσα διαφορετικά σύμπαντα που είναι Ένα, χωρίς να μοιάζουν. Τι μπέρδεμα.. ξεμπέρδεμα..
Πόσο δύσκολο να βρούμε το σύμπαν μας όταν δεν πιστεύουμε ότι υπάρχει, όταν δεν ακούμε τη μουσική του, την αναπνοή του, την καρδιά του.
Γράφω για να θυμάμαι. Οι δικές μου οδηγίες χρήσεις..
