Τι σημαίνει για σένα αποδοχή; Αποδεχόμαστε πραγματικά τους ανθρώπους που αγαπάμε;

Πήγα μια κυριακάτικη βόλτα στην εξοχή. Παντού ζευγάρια, φίλοι, οικογένειες, χαμόγελα και πολλές πολλές συζητήσεις… Κρυφακούγοντας λίγο, πολλές φράσεις ήταν στην προστακτική, είτε από γονείς σε παιδιά, είτε από ενήλικες σε ενήλικες (που οι πρώτοι μάλλον θεωρούσαν τους δεύτερους παιδιά).

Ξέρω ότι πολλοί θα διαφωνήσετε με αυτό που λέω. Μα αν δω τον φίλο μου να κάνει κακό στον εαυτό του δε θα του το πω; Να μη του πω τη γνώμη μου, εγώ που το βλέπω απέξω; 

Ήδη υπάρχει ένας πόλεμος μέσα μας! 

Ο καθένας με το δικό του τρόπο προσπαθεί να ζήσει όσο το δυνατόν καλύτερα. Όλοι αναζητούμε την «καλή ζωή». Το βάζω σε εισαγωγικά γιατί ο καθένας το αντιλαμβάνεται διαφορετικά, και σίγουρα δεν είμαι εγώ αυτή που θα σου πω ποια είναι η καλή ζωή. 

Όμως ένα πράγμα που έχω παρατηρήσει, πρώτα σε μένα, είναι ότι όσο προσπαθώ να φτιάξω τον άλλον (ή ακόμα και τον ίδιο μου τον εαυτό) υποδεικνύοντας τα λάθη απλά ενισχύω αυτόν τον πόλεμο, δημιουργώ αντίδραση και όχι ουσιαστική δράση. 

Επίπληξη 🡪 Αντίδραση 🡪 Επίπληξη 🡪 Χειρότερη αντίδραση

Αν αγαπάμε πραγματικά το παιδί μας, τον άντρα μας, το φίλο μας ας μη σκεφτόμαστε πως θα τον κάνουμε καλύτερο. Μπορούμε να σκεφτούμε απλά ότι τον αγαπάμε όπως ακριβώς είναι τη κάθε στιγμή. 

Να αλλάξουμε? Μα όλοι ξέρουμε ότι θα το ξανακάνουμε. Όσο περισσότερο «επιτιθόμαστει» στον εαυτό μας ή στον άνθρωπο μας τόσο μπαίνουμε/μπαίνει σε θέση κατηγορουμένου και ανάλογα με το χαρακτήρα, φτιάχνουμε το κλουβί μας/του.

Αν δοκιμάζαμε μια μέρα, όταν σκεφτούμε μια παρατήρηση να δαγκώσουμε τα χείλη μας, να μην την εξωτερικεύσουμε, τι θα γινόταν; 

Αν κλείναμε τα μάτια μας, παίρναμε μια ανάσα και σκεφτόμασταν: “Τι θα ήθελε να ακούσει ο συνομιλητής μας αν ήταν η τελευταία του στιγμή;” Ίσως ακούγεται μακάβριο, μα δεν είναι! Λέω τι θα ήθελε να ακούσει και όχι τι θα θέλαμε να ακούσουμε γιατί πιστεύω ότι θα είχαμε αστοχίες καθώς οι περισσότεροι έχουμε μάθει να  μας λένε τι να κάνουμε. Δε φταίμε εμείς, απλά έτσι είναι δομημένο το εκπαιδευτικό μας σύστημα και τα περισσότερα ελληνικά νοικοκυριά.

Συνάμα προσέχουμε τις σκέψεις μας οι οποίες μπορεί να έχουν επίσης δύναμη. Αν δε μιλάμε ενώ παράλληλα σκεφτόμαστε όλα εκείνα που μας ενοχλούν μια μέρα θα εκραγούμε  με την παραμικρή αφορμή. Αποδοχή χρειάζονται και οι σκέψεις μας, αν κάτι μας ενοχλεί τόσο πολύ, μπορούμε να το επικοινωνήσουμε με όμορφο τρόπο. Βέβαια, το κείμενο αυτό το έγραψα κυρίως για τις μικρές, βιαστικές, επιπόλαιες επιπλήξεις που κάνουμε καθημερινά (πχ” καλά πάλι καφέ θα πιείς”, “πάλι άργησες”, “όλο τηλεόραση βλέπεις δεν κάνεις και τίποτα άλλο”, καλά πάλι τρως”, “πήγαινε να παίξεις”, “βγες λίγο έξω”, “κάτσε και λίγο μέσα”….)

Η ουσία είναι πραγματικά να αποδεχτούμε τον άλλον όπως είναι, όπως ακριβώς βαθιά μέσα μας θέλουμε να είμαστε αποδεκτοί και εμείς με τα όλα μας, ακόμα και με τις μαύρες μας!