“Μην παίρνεις μόνο το τυρί που σου αρέσει. Αν παίρνεις μόνο αυτό που σου αρέσει θα το βαρεθείς. Φάε και λίγο ψωμάκι μαζί και η αναλογία θα είναι ιδανική” λέει ο μπαμπάς στο κοριτσάκι του τρώγοντας τοστ.
Κάποιοι ίσως θα ήθελαν να υποστηρίξουν το παιδί που αποφεύγει τον υδατάνθρακα και τη γλουτένη. Προσωπικά είμαι ντεμί ντεμί..
Από τη μία, η φράση του πατέρα πιστεύω είναι αληθής. Όντως στη ζωή χρειάζονται όλα. Η ικανοποίηση συνήθως ακολουθεί την κόπωση ή την απογοήτευση. Δεν μπορείς να παραγγείλεις μόνο τα “εύκολα” συναισθήματα. Έρχονται όλα μαζί όπως και οι εκπλήξεις της ζωής.
Από την άλλη βέβαια αν εκείνη τη στιγμή το παιδί πιστεύει ότι αυτό που χρειάζεται είναι μόνο το τυρί’ γιατί να του προμοτάρουμε και το ψωμί; Μήπως του μαθαίνουμε να μην ακούει το ένστικτο του αλλά τους “ειδικούς”; Ποιος ξέρει καλύτερα τι χρειάζεται ένας οργανισμός από τον ίδιο τον οργανισμό.
Ποιος ορίζει την ιδανική αναλογία για τον καθένα μας;
Σε αυτή την περίπτωση δημιουργείτε ένα άλλο ερώτημα. Αν το παιδί ξέρει τι χρειάζεται γιατί επιλέγει να φάει πατατάκια;…. και όχι απλά επιλέγει αλλά το κάνει ακόμα κι αν έχει φάει προηγουμένως φαγητό και θεωρητικά είναι χορτάτο… Κι εδώ μπαίνει ο παράγοντας χρόνος. Για ένα παιδί η τέλεια αναλογία ίσως είναι η υπερβολή, ακόμα και για έναν ενήλικα που τρενάρει την ενηλικίωση του. Μήπως το μυστικό είναι η αποδοχή;
Από μικροί φαίνεται ότι θέλουμε να δοκιμάζουμε τα πάντα, χώμα, πέτρες, μυρμήγκια, φύλλα και να βουτάμε στα πιο απαγορευμένα ή στα πιο “ουάου”. Ναι όπως καταλαβαίνεται δεν βρήκα την κατάλληλη λέξη να το περιγράψω. Μπήκα στη διαδικασία να συγκρίνω για παράδειγμα τα πατατάκια με οποιοδήποτε φαγητό. Τα πατατάκια συνήθως υπερτερούν στην ένταση της γεύσης, στην έκρηξη της ακοής και στην απλότητα τους.
Ας επιστρέψουμε στο τοστ.. Έστω ότι το τοστ είναι η ζωή…
Σκέφτηκε ο Θεός (αν σκέφτεται) “Ουάου! Τι έχω φτιάξει ο τύπος, κοίτα ομορφιά! Τόσο στο άγριο όσο και στο ήμερο, δεν υπάρχει τίποτα που να μη χρειάζεται!
Ότι είναι άχρηστο για ένα σύστημα είναι χρήσιμο για ένα άλλο.
Είναι όλα φτιαγμένα στην πένα, έτσι ώστε όλα να αξίζουν μία θέση σε αυτό τον κόσμο.
Όλα κινούνται μες στο άπειρο, όλα μαζί μια υπέροχη μελωδία, και το κάθε τι ζει στον κόσμο του,
Μα μόνο εγώ μπορώ να αντιληφθώ αυτό το μεγαλείο. Μήπως να φτιάξω ένα ον που να μπορεί να δει τι έχω φτιάξει;
Ναι θα φτιάξω ένα ον ικανό να εξερευνήσει όλο τον κόσμο, μήπως και καταφέρει να δει αυτό που βλέπω.
Και όχι μόνο αυτό, θα του δώσω την ικανότητα να μπορεί να φτιάξει το δικό του κόσμο από όλα τα υλικά που υπάρχουν γύρω του. Να εκφράσει με λόγια, μουσική, γλυπτική, αρχιτεκτονική και ότι άλλο του καπνίσει αυτό που υπάρχει.
Θέλω να μπορέσει να το δει ΌΛΟ. Να φάει το τοστ μαζί με το ψωμί..
