Η Γέννηση σου

Ψάχνω λέξεις να χαρακτηρίσω αυτή τη μοναδική εμπειρία, μα πραγματικά τίποτα δε μπορεί να περιγράψει ακριβώς όλο αυτό το χείμαρρο συναισθημάτων και αισθήσεων που βίωσα τη μέρα της γέννησης σου. 

Ήταν Τρίτη πρωί (2-8-22), είχα προγραμματισμένο έναν υπέρηχο εμβρύου γιατί στην εξέταση doppler (την τελευταία βασική εξέταση που γίνεται στα τέλη της κύησης) μου είπε ο γιατρός, λόγω μικρού μεγέθους, θα ήθελε να σε ξαναδεί για να βεβαιωθεί για τη σωστή ανάπτυξη σου. Οι μαίες μου με συμβούλεψαν ότι δεν είναι απαραίτητο να κάνω και άλλον υπέρηχο αφού είχα κάνει τη προηγούμενη εβδομάδα. Ακολούθησα τη συμβουλή τους, ορθά από ότι αποδείχθηκε και ακύρωσα τον υπέρηχο. Η πιθανή ημερομηνία τοκετού ήταν 9 Αυγούστου.

Ανυποψίαστη για το τι θα γινόταν ξεκίνησε η μέρα φυσιολογικά και ήρεμα. Αυτήν την ηρεμία την επιδίωξα σε όλη την περίοδο της εγκυμοσύνης. Όποτε δε μπορούσα να τη βρω στο διαμέρισμα μου στην Αθήνα έκανα τις αποδράσεις μου με την αιώρα μου στην εξοχή και ιδιαίτερα στη θάλασσα. Ακόμα και μία βδομάδα πριν είχα βρει ένα ωραίο μέρος κοντά στο Αλεποχώρι να περάσω τρεις μέρες παρέα με τη θάλασσα, τα πεύκα και τα αστέρια. 

Ας επιστρέψουμε στην Τρίτη… Ξύπνησα, χουζούρεψα, αποφάσισα να σηκωθώ και να μάθω επιτέλους ένα τραγούδι στο αρμόνιο που έχω πάρει και απλά διακοσμεί το χώρο για αρκετό καιρό. Ένιωθα ότι ήθελα κάτι δημιουργικό να κάνω, δεν είχα όρεξη να βγω όπως άλλες φορές. Διάλεξα το προσωπικά της Ελένης Δήμου το οποίο αν η μέρα μου ήταν Αρχαία ελληνική τραγωδία θα μπορούσαμε να πούμε ότι ό στίχος “δεν έχω αίσθηση αυτό που ζούμε αν είναι αλήθεια ή παραίσθηση” προμήνυε στην ηρωίδα αυτό που θα ερχόταν τα ξημερώματα της Τετάρτης.

Με αρκετή υπομονή και επιμονή έμαθα το δεξί χέρι, μετά ετοίμασα μία πεντανόστιμη μελιτζανοσαλάτα με πρώτες ύλες από το χωριό μου στη Λάρισα που είχα επισκεφτεί το σαββατοκύριακο. Το μεσημέρι επέστρεψε ο πατέρας μου από το νοσοκομείο που θα φιλοξενούσα για δύο μέρες στο σπίτι μου. Φάγαμε κάτι ελαφρύ και δροσιστικό και μετά είδα λίγο stand up comedy τρώγοντας φιστίκια αράπικα, αυτά που τα σπας μόνος σου (τα λατρεύω). Δεν μπορώ να πω, ίσως το παράκανα λίγο αν το όριο είναι μια χούφτα….

Άρχισα να έχω κάποιες ενοχλήσεις στην κοιλιά μου και το μυαλό μου πίστευε ότι έφταιγαν τα φυστίκια. Παρόλα αυτά είχα μια περίεργη αίσθηση, ένιωθα ότι η μεγάλη μέρα έρχεται. Χωρίς να το πολυσκεφτώ ξεκίνησα να φτιάχνω μία κατασκευή που ήθελα να κάνω στο κρεβάτι για να σε φιλοξενήσω όταν θα έρθεις στον κόσμο μας. Το πλάνο ήταν μια αιώρα πάνω από το κρεβάτι ώστε να την έχω δίπλα μου και να μπορώ να την κουνάω. Δεν πήγε πολύ καλά αυτό! Δεν είχα τα απαραίτητα υλικά, όμως ήταν μια “ιεροτελεστία” για τη μεγάλη άφιξη.. (Τελικά δε χρειάζεται κιόλας, κοιμόμαστε απλά μαζί)

Συνέχισαν οι ενοχλήσεις και εγώ συνέχισα τακτοποιώντας το σαλόνι. Απομάκρυνα διάσπαρτα χρώματα, μπλοκ ζωγραφικής, υλικά για χειροτεχνίες, άλλαξα κάλυμμα στον καναπέ. Είχα φανταστεί τον τοκετό μου κάπου εκεί στο μεγάλο χαλί που έχω για να κάνω την άσκηση μου, να χορεύω και να τεντώνομαι. Κάπου εκεί θα έμπαινε η πισίνα που θα έφαιρναν οι μαίες μου, το που και πως θα γεννούσα δε το είχα σκεφτεί ακριβώς. 

Ήξερα όμως ότι θα χρειαζόταν καθαρά σεντόνια στο κρεβάτι σε περίπτωση που έρθει η πεταλουδίτσα μου, έτσι συνέχισα τις εργασίες στο δωμάτιο και στο μπάνιο, με διαλείμματα κάθε φορά που ένιωθα ένα πονάκι. 

Έπλυνα ότι είχε μείνει από πράγματα για το μωρό και ότι πίστευα μπορεί να χρειαστεί. Δεν είχα τίποτα από αυτά που πρέπει να έχει προετοιμάσει μια γυναίκα πριν τον τοκετό της παρόλο που μου είχαν στείλει τη λίστα οι μαίες μου. Λεπτομέρειες! έτσι και αλλιώς πίστευα ότι έχω χρόνο ακόμα… τουλάχιστον μία ολόκληρη μέρα. 

Εννοείται  ενημέρωσα τις μαίες μου για τα “πονάκια” μου, όπως τα χαρακτήρισα, και μου είπαν να μην ανησυχώ είναι λογικό σε αυτήν την εβδομάδα.

Βράδιασε.. οι πόνοι συνέχισαν… Εγώ ακόμα πίστευα ότι φταίνε τα φιστίκια παρόλο που ήμουν σε ένα mood νιρβάνας, σαν να έχω καπνίσει κάνναβη. 

Ευτυχώς, ο πατέρας μου παρήγγειλε πίτσα το βράδυ και έφαγα δύο κομμάτια πιο πολύ για την παρέα. Λέω ευτυχώς γιατί ερχόταν μεγάλο βράδυ και χρειαζόμουν ενέργεια, χωρίς να το ξέρω.

Αφού φάγαμε και ο πατέρας μου κοιμήθηκε, μου ήρθε η  επιθυμία να πάω μια βόλτα στο άλσος. Τα “πονάκια” συνέχιζαν, μόνο που ήταν λίγο πιο απαιτητικά, χρειαζόταν να κάθομαι στα τέσσερα για να ανακουφίζομαι πλήρως. Η εμπειρία μου στη γιόγκα και στο ται τσι, ακόμα και στην περίοδο της εγκυμοσύνης, με βοήθησαν με τις ανάσες μου να είμαι ήρεμη και να αντιμετωπίζω τους πόνους της γέννας (όπως αποδείχθηκε μετά) σαν απλά πονάκια.

Η βόλτα στο άλσος ήταν μαγεία. Προχωρούσα πιο αργά από κάθε άλλη φορά, ένιωθα όλες τις αισθήσεις μου διεγερμένες. Περπατούσα και τραγουδούσα χωρίς να με νοιάζει τίποτα και κανένας. Τραγουδώντας ηρεμούσα τον πόνο όταν ερχόταν. Αυτή τη φορά δεν ήθελα κόσμο, ήθελα απλά να ακούω τους ήχους του πάρκου ανάμεσα στα δέντρα. Κοντοστάθηκα σε ένα ξέφωτο κοίταξα τον ουρανό, συνειδητοποίησα ξανά πόσο έντονα τα βίωνα όλα εκείνη τη στιγμή. Ήμουν σίγουρη ότι η μεγάλη ώρα πλησιάζει, δεν ήξερα πότε, όμως ένιωθα την άφιξη σου, ένιωθα μία βαθιά σύνδεση με τα πάντα γύρω μου.

Ένας ακόμα πόνος, ακούμπησα με τα γόνατα στο χώμα και στάθηκα πάλι στα τέσσερα, ανακούφιση και συγκίνηση μαζί. Πήρα το δρόμο του γυρισμού.. Γύρισα σπίτι και πήγα κατευθείαν να ξαπλώσω. Η ώρα είχε πάει 12. Πρέπει να κοιμήθηκα κατευθείαν, μέχρι που ένας δυνατός πόνος με ξύπνησε (ώρα: 2πμ). Όσο ήμουν ξαπλωμένη δεν περνούσε με τίποτα, τον ένιωθα να γίνεται ακόμα πιο έντονος, σα να μου έλεγε να σηκωθώ. 

Το μυαλό εκείνη τη στιγμή σκέφτηκε… Μα τώρα ξέρεις, το σώμα σου σε έχει προετοιμάσει, ξέρεις πως να ανακουφιστείς τώρα που τα πράγματα δυσκολεύουν. Σηκώθηκα, περπάτησα στο σπίτι αφού ηρέμησα και πήγα να κάνω ένα ζεστό ντουζ. Άφησα το νερό να τρέχει στο κορμί μου αρκετή ώρα, κι άλλος πόνος, μα τώρα ήξερα και αυτός θα περάσει.. γονάτισα… βαθιές ανάσες…

Σκουπίστηκα, μου έκανα λίγο μασάζ, ντύθηκα (γιατί όπως είπα φιλοξενούσα τον πατέρα μου, ο οποίος σε όλη αυτή τη διάρκεια ήταν στο δωμάτιο του) και ξεκίνησα να φτιάχνω ατμόσφαιρα για να ηρεμώ και να προετοιμάζομαι.

Άναψα τα κεράκια μου μέσα στο σπίτι, συμμάζεψα ότι έβλεπα και με ενοχλούσε. Βγήκα στο μπαλκόνι, άναψα τα φαναράκια, απόλαυσα τη νύχτα. Με ηρεμούσε να είμαι έξω και να νιώθω την ατμόσφαιρα της νύχτας. Εκεί θυμάμαι να κοντοστέκομαι στο κάγκελο, να ανασαίνω βαθιά και να υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι εμπιστεύομαι το σώμα μου.

Σαν προσευχή, όχι σε κάποιο θεό, μα στο σώμα, το δικό μου και αυτό που πρόκειται να  γεννηθεί. Ένα σώμα που θα γίνουν δύο!  Γνώριζα, με είχαν προετοιμάσει οι μαίες μου, ότι σε όλο αυτό δε χωράει το μυαλό, δε χωράει κανένα εγώ, είναι μια τελετή του ανθρώπινου σώματος. Ήθελα να τη ζήσω, να τη βιώσω χωρίς να υποκύψω σε κανένα φόβο.

Ευχαριστώ όλες τις γυναίκες που έδιωξαν τους φόβους μου και μου άνοιξαν το δρόμο σε μία μαγευτική περιπέτεια.

Δε θα κρύψω ότι στην αρχή κάθε πόνου, σχεδόν, μου κοβόταν η ανάσα. Εύκολα το μυαλό πήγαινε να με παρασύρει και να μου πει ότι αυτό δεν αντέχετε.. Κι όμως με βαθιές ανάσες και απόλυτη πίστη στο σώμα μου, ο πόνος γινόταν μία ενδιαφέρον αίσθηση, ένα κύμα όπως μου είχαν πει και οι μαίες μου το οποίο διαπερνούσε όλο σου το κορμί, σα ρεύμα. Ναι, θα μπορούσες να το πεις και οργασμό, έναν ιδιαίτερα μοναδικό οργασμό.

Πέρασε αρκετή ώρα όπου περιφερόμουν στο σπίτι, δοκιμάζοντας διάφορες στάσεις ανακούφισης κάθε φορά που ερχόταν το κύμα. Ενδιάμεσα, διάλεξα τη μουσική μου, από ψυχεδελική χαλαρή μουσική τελικά κατέληξα σε πιάνο. Ενώ έκανα κάποιες στάσεις γιόγκα, ασκήσεις ται τσι, ξαναέκανα ντουζ, ξαναπροσπάθησα να ξαπλώσω – το οποίο δεν ήταν καθόλου καλή ιδέα όπως αποδείχτηκε στον επόμενο πόνο.. 

Στις 4 συνειδητοποιώ ότι οι πόνοι έχουν γίνει πιο συχνοί και τα κύματα που διαπερνούν το κορμί ακόμα πιο δυνατά, έτσι έστειλα μήνυμα στις μαίες μου να είναι σε ετοιμότητα. Ακόμα δεν είχα μπει στο στάδιο του ενεργού τοκετού, ο οποίος αποτελείται από περιοδικούς πόνους κάθε 4 λεπτά. Δεν άργησε βέβαια.. Από τις 4 μέχρι τις 4 και τέταρτο οι πόνοι είχαν γίνει αρκετά πιο δυνατοί και σχεδόν 3 λεπτά ο ένας από τον άλλον.

Εκεί κάπως φοβήθηκα, αναστατώθηκα, ένιωσα ότι θέλω κάποιον δίπλα μου ένιωσα ότι η ώρα πλησιάζει. Πήρα τηλέφωνο τις μαίες μου να ξεκινήσουν. Εκείνη την ώρα μου σπάνε και τα νερά. Πίστευα βέβαια ότι ακόμα έχω ένα μακρύ ταξίδι να περάσω.

Όταν έκλεισα το τηλέφωνο, ήταν η στιγμή που συνειδητοποίησα ότι κανένας δε μπορεί να μου πάρει τον πόνο, κανένας δε μπορεί να με “βοηθήσει”. Δε χρειάζομαι βοήθεια! Έτσι με σιγουριά στο βλέμμα, αποφασιστικότητα και πίστη στο σώμα μου και στο πλάσμα που έχω την τιμή να κυοφορώ τόσο καιρό πηδάω ξανά στο ποτάμι της ηδονής. Πλέον σε κάθε κύμα μπαίνω με βαθιά εισπνοή και ένα χαλαρό ήχο… μμμμ… Ο φόβος εξαφανίστηκε.. Δε χωρούσε πλέον.

Παρά την ανάγκη για συγκέντρωση ήθελα να τηλεφωνήσω και στον πατέρα του παιδιού μήπως προλάβει να ζήσει την εμπειρία. Πίστευα ότι είχα αρκετό χρόνο ώστε να προλάβει να έρθει από Καλαμάτα. Εσύ που ήσουν έτοιμη να βγεις πρέπει να γέλασες εκείνη τη στιγμή..

Ενδιάμεσα μου υπενθυμίζω τη μαγεία της ύπαρξης που έρχεται. Σηκώνομαι, βγαίνει ο πατέρας μου από το δωμάτιο και του ζητάω μια αγκαλιά. Ίσως ήταν η πιο μεστή αγκαλιά της ζωής  μου. Γέμισα κουράγιο! Πήρα θέση, στα τέσσερα στο πολυαγαπημένο μου χαλί και συνέχισα τις αναπνοές μου. Ο πατέρας μου απλός παρατηρητής. Εκείνη την ώρα βέβαια ήμουν τόσο απορροφημένη σε εμένα που δεν με αφορούσαν οι κινήσεις του. Σίγουρα όμως δε μου αποσπούσε την προσοχή και δε μου μιλούσε. Έτσι μπόρεσα να συνεχίσω ακάθεκτη το ταξίδι μου.

Συνειδητοποιώ περίπου στις 4:25 (εννοείτε δεν είχα αίσθηση της ώρας εκείνη τη στιγμή) ότι στην εκπνοή μου ένιωσα να ανοίγω αρκετά από κάτω. Ακόμα και τότε δεν πίστευα ότι πρόκειται να γεννήσω, απλά ότι πάω στο επόμενο στάδιο. Στο επόμενο κύμα δίνω το κινητό στον πατέρα μου όπου έχω καλέσει τις μαίες. 

-Μαρία νομίζω βγαίνει το κεφάλι! Εκεί πέρασαν αστραπιαίες σκέψεις φόβου και αμφιβολίας.. Μα πως? είμαι μόνη? Όντως γεννάω? Τι κάνω τώρα? Μα όχι δε γίνεται.  Δε γίνεται να ακολουθήσω αυτές τις σκέψεις.. Ήταν πιο εύκολο να αφαιθώ.. Αφήνω το μυαλό και επιστρέφω στο σώμα.. Στην επόμενη εκπνοή κρατούσα το κεφάλι σου μωρό μου.. 

Ένιωθα τον παλμό σου στην παλάμη μου! Η πρώτη μας επαφή σε αυτόν τον κόσμο.

Για λίγο, σιωπή, ηρεμία, κανένας πόνος. Μία αίσθηση σιγουριάς ότι όλα είναι καλά.

Στην επόμενη εκπνοή απλά γλίστρησες και ακούστηκε το υπέροχο κλάμα σου. 

Νόμιζα ότι έπεσε στο χαλί και σε σήκωσα από εκεί, αλλά ο πατέρας μου μου είπε ότι σε έπιασα στον αέρα. Αμέσως σε έβαλα πάνω μου, στο στήθος μου και ξάπλωσα στη μεγάλη μαξιλάρα που είχα κάτω. Έλυσα το φόρεμα μου για να ακουμπάς στο δέρμα μου.

Θυμάμαι να σε ακούω να σε ακουμπάω και να σου μιλάω, να σε καλωσορίζω σε αυτόν τον κόσμο. Θυμάμαι να είμαι χαρούμενη, εκστασιασμένη. Καμία ανησυχία, κανένα άγχος. Σε 5’ λεπτά έφτασαν και οι μαίες μου να αναλάβουν τα υπόλοιπα. Όλα πήγαν καλά! 

Δεν έφυγες από δίπλα μου, δε χάσαμε επαφή ούτε για ένα λεπτό. Αφού με έραψαν τα κορίτσια με βοήθησαν να πάω στο κρεβάτι και να σε θηλάσω για πρώτη φορά. Ο πλακούντας έμεινε μαζί μας, μέχρι να πάρεις και τα τελευταία θρεπτικά συστατικά του. Μετά η Μαρία μας τον έκανε έργο τέχνης (βλ. φώτο εξωφύλλου). Επικρατούσε ηρεμία και αγάπη σε ένα φιλικό σπιτικό περιβάλλον με οικείους μόνο ανθρώπους.

Είναι εδώ, στο σαλόνι αυτό, όλες οι αναμνήσεις εκείνης της μέρας! Της μέρας που η ψυχή σου γεννήθηκε στον κόσμο αυτό.